Yaklaşık 5 gündür bölgede olmanın verdiği sorumluluk bilinciyle; yorgun bazen uykusuz, bazen tüm üzüntümüzle elimizden gelen her şeyi yaptık.
Burada söyleyecek pek bir şey yok. Bazı arkadaşlarım aile bireylerim durum nasıl sorusunu sordular telefonla görüştüğümde. “Göründüğünden daha kötü.”
Televizyonlarda sosyal medyada görmediğiniz, kimsenin göremeyeceği süreçleri yaşadık, bölgeleri gördük, destek olduk. Tüm çalışma arkadaşlarım canla başla ellerinden geleni yaptılar. Yapıyorlar…
Bu süreçte en çok etkilenenler ise elbette çocuklar oldu. Onlar için daha özenli iletişim kurduk ve daha özenli şekilde yaklaşım sergiledik. Günün sonunda “Seni hiç unutmayacağız Alican Abi.” cümlesiyle karşılaştık. Ne yüce!
Çocukların oyuncak istemeden önce ilk istedikleri şey ne oldu biliyor musunuz? Kitap ve defter!
Sizi okutacağız, elimizden geleni yapacağız. Sözüm söz. Ben de sizi asla unutmayacağım.
Bu mücadele için emek veren herkese kendi adıma teşekkür ediyorum. Hep birlikte tekrar ayağa kalkacağız.
Yine geleceğim Hatay. İstemesemde şimdilik dönüş vakti…
